Wspomnienie o Emili Szczygieł

Opublikowano: piątek, 16, grudzień 2011 17:24 | Drukuj | Odsłony: 1776

Dnia 14 grudnia 2011 r. zmarła w wieku 84 lat Ś.P. Emilia Szczygieł. Urodziła się w Gorzycach; od dziecięcych lat do końca dni swoich mieszkała we Wrzawach. Poetka, autorka inscenizacji teatralnych i piosenek.

Wiadomość o Jej śmierci poraziła mnie do głębi, sprawiając ból i napawając smutkiem. Śmierć Przyjaciela rodzi wielką pustkę, którą nie sposób niczym zapełnić. Nie będzie już długich, popołudniowych wspólnych rozmów na oszklonym ganku Jej cichego drewnianego domku otoczonego zielonym ogródkiem i drzewami owocowymi.

Gdy siadała w swoim wiklinowym fotelu, by oddać się wspomnieniom z przeszłości, – z lubością przenosiłem się w ten odległy świat Jej dzieciństwa, gdy musiała żyć pospołu z biedą, ciężką pracą i wieloma zmartwieniami. Nie miała lekkiego życia. Umiała jednak opowiadać o nim ciepło i z nutką nostalgii.

Bardzo interesowała się historią, toteż od wielu lat była dla mnie niedoczytaną nigdy do końca księgą dziejów naszych „małych Ojczyzn” – Wrzaw i Gorzyc. Opowiadać umiała ze swadą; a mając pamięć godną pozazdroszczenia, świetnie kreśliła sylwetki ludzi i zdarzenia, które znała z autopsji lub o nich słyszała. Toteż zawsze z wielkim niedosytem opuszczałem Jej dom, umawiając się na kolejne spotkanie. A gdy tylko pojawiałem się ponownie – zawsze witała mnie serdecznie gorącą herbatą i ciastem, niemal jak domownika, zapraszając do swej samotni – ganeczku.

Miała wielki dar słowa. Ubolewam, że to słowo tak rzadko przelewała na papier. Jej poezja, którą moglibyśmy nazwać ludową, ma często bardzo osobisty charakter, w jakimś stopniu będący pokłosiem własnych trudnych przeżyć i doświadczeń. Jest to też na pewno poezja uniwersalna, ogólnoludzka, odnosząca się do wartości humanistycznych drogich każdemu człowiekowi. Pisała także dużo okolicznościowych utworów nawiązujących do aktualnych wydarzeń z życia wsi; wykonywano je jako dzieła sceniczne, piosenki, wiersze.

Nigdy nie uważała swojego pisania za coś ważnego i wartościowego, żyjąc w przekonaniu własnej niedoskonałości. Po wielokroć zadawała pytania, czy dany wiersz jest coś wart i czy należy go zachować. Ta Jej skromność była ujmująca i naturalna.

Ponieważ została jako dziecko osierocona przez matkę (później ojciec zginął w czasie okupacji) i wychowywana u przybranych rodziców, od najmłodszych lat musiała uczyć się samodzielności i pracy. I jak mawiała, nigdy nie lękała się kolejnych wyzwań. Chyba nigdy też nie żaliła się nad sobą, ciesząc się z każdego przeżytego dnia: jedyne czego żałowała, to nieprzeczytanych książek. Miała wielki szacunek do książki – a te kilka przeczytanych „w biegu” z czasów dzieciństwa pamiętała do dzisiaj.

Od chwili założenia naszego Towarzystwa Kulturalno-Historycznego była jego członkiem, żywo interesując się naszymi poczynaniami oraz uczestnicząc w spotkaniach i organizowanych uroczystościach. Cieszyła się powszechnym szacunkiem i adoracją.

Należała do pokolenia, które miało za sobą zbyt wiele tragicznych doświadczeń, aby można było o nich zapomnieć. Toteż zawsze miała głębokie przekonanie o konieczności zachowania i pielęgnowania tradycji i historii własnej wsi, regionu i narodu.

Będzie nam brakować Jej pogody ducha, uśmiechu i mądrości.

Waldemar Prarat

Emilia Szczygieł

„Miałam ja kiedyś”

Miałam ja kiedyś maleńką chatkę

A w niej przybraną kochaną matkę

I ojców miałam też dwóch kochanych

Jeden prawdziwy, a drugi przybrany

Miałam ja kiedyś krówki łaciate

Co na pastwisku pasłam je latem

Wierzby wchłaniały mnie w swoje cienie

Tuliły w chłodne, dżdżyste jesienie

Miałam ja kiedyś bose nożyny

Które raniły osty, jeżyny

Dużo mi było do szczęścia trzeba

Jak miałam własny kawałek nieba

Miałam ja własne na łąkach kwiatki

Rumiany, dzbanki, w zbożach bławatki

Czerwone maki, siwe kąkole

I gdzie spojrzałam było me pole

Miałam ja ziemi też kopczyk mały,

sieroce łezki w niego padały,

stroiłam często ten kopczyk w kwiatki

Bo to był właśnie grób naszej matki

„Siewca”

Błogosławiłeś Boże siewcy na zagonie

co brał złociste ziarna w swe stwardniałe dłonie

i rzucał je, rzucał po brunatnej ziemi

ręką kreśląc znak krzyża nad łanami swemi

i stawał na swej ziemi – obdarty i bosy

patrzył jak wzrastają piękne złote kłosy

i brał sierp do ręki, wielbiąc Boga szczerze

rznął zboże szeptając dziękczynne pacierze

i sam jednego kłoska nie zmarnował

podnosząc chleb z ziemi z szacunkiem całował

i kiedy już zebrał ziemi swojej plony

szczęśliwy choć pracą swą bardzo zmęczony

przed Twoje o Jezu i Marii ołtarze

oczy wznosił w niebo - w duszy wielbił Boga

taką była przodków naszych chlebna droga

TŁUMACZ JĘZYKA MIGOWEGO W URZĘDZIE GMINY

Osoby niesłyszące przy załatwianiu administracyjnych spraw mogą skorzystać z pomocy tłumacza migowego.

Wystarczy zgłosić chęć skorzystania z tej usługi 3 dni przed planowaną wizytą w Urzędzie Gminy osobiście lub korzystając z pomocy osoby trzeciej dzwoniąc pod numer (15) 8362 075, a także wysyłając faks pod numer (15) 8362 209 oraz e-maila na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

GMINA GORZYCE

Samorządowy Portal Internetowy

PUBLIKACJE LOKALNE

Wspomnienie o Emili Szczygieł

TŁUMACZ JĘZYKA MIGOWEGO W URZĘDZIE GMINY

KALENDARZ WYDARZEŃ

Niniejszy serwis internetowy stosuje pliki cookies (tzw. ciasteczka) o celu ich przechowywania i sposobie zarządzania poniżej.